جمعه، 18 فروردین، 1385
یه روزهایی بین این همه روز دیگه حتی دلت هم کم میاره .
عقلت بهش میخنده و دلت سرخ تر از همیشه یه گوشه تنها میشینه ...
رنگت میپره و چشمهات بی نور میشه ....
یه روزهایی بین این همه روز میری و کنار شب بوها میشینی .
میدونی عطر شب بو همیشه همراهته .
دستهات بوی شب بو میدن ... چشمات غرق ستاره میشه .
چکاوکها ساکت میشن .حتی نسیم هم صبر میکنه ....
میون بغض و تردید .میون عشق و نفرت . میون ترس و تاریکی . میون همه ناباوریها ..
چشمهات رو می بندی و . . . . .
می خندی . . . .
مگه میتونی چیزی جز شاد بودنش بخوای؟
فضا پر میشه از عطر شب بو و ارکیده .....